دنبال یه کار و حرکت جنایی بودیم که اوضاع رو به سمت منکراتی شدن بکشونه، حالا طرح و نقشه ش گیرمون اومده. تم و زمینه این ماجرا، اگه خوب و دقیق مورد بررسی قرار بگیره غیر از جنایی بودن یه جورایی مذهبی هم هست. بچه ها، بیاین بریم از یکی از مشایخ خودمون ایراد پیدا کنیم. بیاین تحت تاثیر افکار مسلط بر حوزه فعالیت اون یکی شیخ قرار بگیریم و بعد توی یه کنش و واکنش شیمیایی و هسته ای حس امر به معروف و نهی از منکرمون رو پرورش داده و بارور کنیم و یهو حس کنیم که این امر خطیر مدتیه که داره تو شهرمون نادیده گرفته میشه، و باید یه فکر اساسی در مورد اون بشه. بیاین حس کنیم جامعه در حال سقوطه و حتی شیخ های ما هم راه رو گم کردن. بیا این اندیشه رو تو ذهنمون بپروریم که همون کسانی که قبلاً همش ما رو تشویق می کردن امر به معروف و نهی از منکر انجام بدیم، خودشون به امر به معروف و نهی از منکر نیاز دارن، نیاز اساسی و فوری، که دیگه نصیحت کلامی هم جواب نمیده روشون، کار از کار گذشته دیگه. باید عملاً دست به کار شد. مگه نه؟

بچه ها، بیاین احساس خطر کنیم تا دیر نشده و زمین دهن باز نکرده ما رو قورت نداده نذاریم بدعت ها بیش از این دین و جامعه ما رو ببلعه. اون هم بدعتهایی که داره از طرف چند فرد بانفوذ توی سطح جامعه گسترش پیدا می کنه. همین کار رو بکنیم؟ نظر مثتبون مثبت هست یا نه؟ ایده بدین. نذارین بدون مشورت شما و خودسرانه دست به کار بشیم و یه حمله انفجاری و غافلگیر کننده ترتیب بدیم. پاشیم همزمان با هم به نشانه اعتراض مسجد رو ترک کنیم، ظهر جمعه؟ یا میخای شعار بدیم؟ داد بزنیم: مراسم اینجوری نمیخایم نمیخایم. فلانی حیا کن، مجت گپو رها کن. چطوره؟ موثره به نظرتون؟ جواب میده؟ ملت رو از خواب غفلت بیدار می کنه یا نه؟

یا چطوره اصول امر به معروف رو در نظر بگیریم و از همون اول کار نریم تو جمع و در ملا عام اونو ضایع کنیم؟ چطوره بریم دم در خونه ش و حرفامون رو شخصی بهش بزنیم. اگرم نبود یه ردی یه نشونه ای چیزی بذاریم براش که نشون بده ما دست رو دست نذاشتیم و هنوز مبارزان و مجاهدانی هستن که سکوت نمی کنن و نمیشه اونا رو ساکت کرد. با رنگ فشاری یه نوشته تند براش به یادگار بذاریم؟ اینم بد نیستا، ولی یه کم کهنه و از مد افتاده به نظر می رسه، نه؟ شیشه خرد کردن چطوره؟ پروندن رنگ ماشین چطور؟ خم کردن در آهنیش؟ لازم هم نیست خیلی زیاد تند بریما. همین که تا حدی احساس خطر کنه کافیه. هم اون حساب کار دستش میاد، هم ما به آرامش می رسیم و قلبمون آروم می گیره که سکوت نکردیم.

همش که نمیشه منتظر بود یکی دیگه دست به کار بشه. اینجوری که کاری از پیش نمی بریم. تو زمانه و توی جامعه ای که همه منتظرن، منتظرن و منتظرن یکی شروع کنه، خودمون شروع کننده باشیم. پ چوکن حاضری؟ اراده کردین. بارزین؟ آشکارین؟ هویدای هویدا؟ خوبه پس. انشاالله. فعلاً. بای.